12 dec 2013

Arbeidsmigratie

door Mirjam Wildekamp

Deze week is Minister Asscher naar Brussel geweest om daar te praten over arbeidsmigratie en de open grenzen per 1 januari 2014 voor Bulgaren en Roemenen. Hij heeft zijn zorg uitgesproken over het vrije verkeer van werknemers in Europa en gewaarschuwd voor potentiële verdringing op de arbeidsmarkt. Het is een groot probleem dat leidt tot een neerwaartse spiraal in de arbeidsvoorwaarden, aldus Asscher.

Geen kwaad woord over de inzet die er is om de zorg voor arbeidsmigratie aan de kaak te stellen en misstanden zo veel mogelijk te voorkomen door handhaving. Maar de weg van vertragen, handhaven en controleren met cao-politie en dergelijke is geen structurele oplossing.

Of het nu is of over een paar jaar, arbeidsmigratie is een feit. Dat vraagt om innovatie, creativiteit en inspelen op de werkelijkheid om steeds toegevoegde waarde te behouden. Ook als het om arbeidsvoorwaarden en -verhoudingen gaat. In veel sectoren wordt gesproken over modernisering van arbeidsvoorwaarden. Naar mijn smaak (nog) wel te vaak vanuit een defensieve houding.

Tja, en dan gaan ook mijn gedachten deze week uit naar Mandela en zijn houding van meebewegen in combinatie met zelfrespect en gevoel van eigenwaarde. Een houding die een fatsoenlijke behandeling door de ander afdwingt. Als het gaat om arbeidsvoorwaarden en arbeidsverhoudingen is dat naar mijn mening niet anders. Het beste resultaat bereik je als je elkaar blijvend nodig hebt. Dat dwing je af door mee te bewegen met de ‘externe ontwikkelingen’ die een feit zijn en tegelijkertijd te investeren in eigen kapitaal, deskundigheid en gezondheid en daar ook voor te staan. Dat geeft zicht op gelijke verhoudingen, dan wel gelijk werk/gelijk loon.