Flexibel werken

Afgelopen vrijdag dienden Tweede Kamerlid Ineke van Gent van GroenLinks en haar CDA-collega Eddy van Hijum een gezamenlijke initiatiefwet 'Flexibel werken' in. Deze wet moet werknemers vanaf 2013 het recht geven op flexibele arbeidstijden en telewerken, zodat de werkgever een verzoek hiertoe niet zomaar kan weigeren. De wet zou moeten bijdragen aan het verhogen van de participatie. 

Uit onderzoek blijkt dat bijna 60% van de Nederlanders werkgevers aantrekkelijker vindt als zij flexibel werken ondersteunen. Ik geloof ook dat als medewerkers meer zeggenschap hebben over waar en wanneer ze werken en hierover goede afspraken met de leidinggevende hebben gemaakt, dit het werkplezier en daarnaast de productiviteit ten goede zal komen. Kortom: slimmer werken door flexibel te werken.

Maar is dit een slim wetsvoorstel? De wens tot flexibel werken is er bij medewerkers. Ook de urgentie is er: we moeten straks meer gaan werken met minder mensen. Een organisatie waarin flexibel gewerkt kan worden, vergt een cultuur van vertrouwen en verantwoordelijkheid, waarin je samen gaat voor resultaat. Door flexibel werken tot een wettelijk recht te maken en te hopen dat hierdoor ook meer cao-afspraken rondom dit thema tot stand komen, ga je voorbij aan de essentie. In volwassen arbeidsrelaties werk je niet meer op basis van rechten en plichten, maar op basis van wederkerigheid en gedeelde belangen. Dit komt tot stand door een constante dialoog tussen medewerker en leidinggevende, niet door een beroep te doen op de wet of de cao.

Wat is dan het alternatief? De overheid zou energie en middelen moeten investeren in het verstrekken en toegankelijk maken van kennis en subsidies, zodat bedrijven gestimuleerd en gefaciliteerd worden om samen met medewerkers te bouwen aan volwassen arbeidsrelaties.

Sociale partners moeten geen extra regels toevoegen aan cao’s, maar juist regels schrappen en meer ruimte bieden aan medewerkers en bedrijven om zelf vorm te geven aan hun arbeidsrelatie. Vervolgens kunnen zij zelf een nieuwe invulling geven aan hun rol: van het reguleren van cao-regels naar het emanciperen van medewerkers, zodat deze geen regels meer nodig hebben om aanspraak te maken op flexibiliteit, maar zelf voldoende toegerust zijn om samen met de werkgever te komen tot de best passende oplossing.