Eindelijk rust

Nog even de laatste klussen afhandelen en dan eindelijk een paar weken rust. Genieten van mijn gezin en ons gezellige, natte land (want we zijn op het sublieme idee gekomen om eens lekker vakantie te vieren in eigen land). 

Na een hectische periode in mijn rol als projectleider van het Kenniscentrum Werk & Vervoer, is de stem in mijn hoofd die roept ‘Laat het even los’ niet meer te negeren. Als je het verdriet om een omgevallen blokkentoren niet meer serieus neemt, omdat je echt nog even die e-mail wilt beantwoorden en als je ’s nachts de gesprekken van de afgelopen dag nog over ligt te doen, dan moet je er gewoon even mee stoppen.

De interessante vraag die opdoemt, is hoe rigoureus je het allemaal uit je handen laat vallen? Daarover verschillen de meningen van mijn landgenoten. Op het platform ‘Over Het Nieuwe Werken’ is 48% het eens met de stelling ‘Werk en privé moeten strikt gescheiden blijven, ook tijdens de vakantie’. 52% is het er niet mee eens. Dat zijn dus de mensen die straks in hun hotel nog eventjes hun laptop openklappen, die vanaf de camping naar hun zaak rijden om een brandje te blussen en die van de relatieve rust gebruik maken om de plannen voor het volgende seizoen uit te werken. Bij de andere 48% moet je daar niet mee aankomen: vakantie is vakantie en praten over werk is dan uit den boze. De vraag is wie het best is uitgerust na de vakantie?

Voor mij zal de belangrijkste bevrijding liggen in de les - die ik steeds weer moet leren - dat ik best even misbaar ben. Dat ik uit die cirkel van actie en reactie kan stappen en dat de wereld dan gewoon blijft doordraaien. Een e-mail blijft onbeantwoord, een projectplan blijft even liggen en misschien gaat het gemiddelde geluksniveau zelfs wat omhoog, omdat we elkaar wel erg aan het opjagen waren. Gaat die les voor iedereen op? Ook voor de maatschappelijk werker, de baas van een groot bedrijf, de minister van Financiën en voor de vrouw die haar zieke man verzorgt? Ik zou het hen wel gunnen om erachter te komen dat het echt beter gaat als je het ook kunt loslaten. Daar heb je natuurlijk anderen bij nodig die te vertrouwen zijn en die jouw werk goed kunnen waarnemen.

Dan maakt het niet eens zo heel veel uit of je je werk in vakantietijd helemaal uitbant of dat je er soms nog naar terugkeert. De hersteltijd waarover ik schreef in mijn vorige blog (Nieuw werken, 30 mei 2011), hangt vooral samen met dat ‘kunnen loslaten’. Ik zal in de komende weken nog weleens met anderen praten over mobiliteitsbudgetten, invloed op werktijden, nieuw werken, reizen met de trein en de rol van de ondernemingsraad. Maar als ik met mijn dochters over het strand loop, dan wil ik het zand aan mijn voeten voelen en hun verhalen in me opnemen. En als ik ’s avonds krekels hoor, dan hoop ik dat mijn eerste associatie niet die van de tune op mijn telefoon is, maar van die prachtige sjirpende insecten die wij tegenwoordig ook in onze eigen tuin horen (met dank aan de klimaatverandering, deels te danken aan die CO2 die we uitstoten met onze auto’s, en daar maken de vakbonden zich tegenwoordig druk over - ja, ja er is meer dan pensioen alleen - met als gevolg een prachtig kenniscentrum dat ik sinds een jaar mag leiden, maar oh, hoe moet ik dat straks na de zomer allemaal weer in goede banen leiden en bij de juiste mensen tussen de oren krijgen, als ik het niet doe, wie…..? Pfffffffff).