De trucker anno 2013: ver van huis en in zijn sas?

 

De discussies waren fel, soms emotioneel. Genoeg mannen met een grote bek. Maar toen iemand verzuchtte hoe het werk zijn gezinsleven in de knel bracht, werd het stil en was er de herkenning. ‘Als er een kleine jongen op mijn chauffeursstoel wil zitten, zet ik hem er met plezier op’, zei een grote man, ‘maar vervolgens vertel ik zijn moeder dat 'ie beter een ander vak kan leren.’
 

Valt er nog iets te doen om het werk in het beroepsgoederenvervoer weer leuk te maken? Op 14 mei trok een club chauffeurs naar Brussel om te protesteren tegen de prijsdumping en de liberalisatie. Is dat de oplossing? Of moeten we accepteren dat dit vak langzaam uit Nederland verdwijnt en dat die kleine jongen inderdaad een ander vak gaat leren? En hoe zit dat dan met 'Nederland transportland'?
 

De meeste mannen die ik zaterdag sprak, geloofden nog wel in een betere toekomst. Misschien niet voor henzelf, maar dan voor de volgende generatie: ‘We moeten stenen in de vijver gooien; collega’s bewust maken dat het anders kan. Want al lijkt het soms zo in je cabine, chauffeur ben je niet alleen. Dat moeten we elkaar vertellen. En we moeten elkaar bevragen op wat nodig is om ons werk weer leuk te maken. In een coalitie van betrokken chauffeurs, ondernemingsraden en vakbonden kunnen we betere afspraken gaan maken. Met de vervoerders. En met de opdrachtgevers. Niet de boel dichttimmeren, maar bijdragen aan gezond, plezierig werk met een fatsoenlijk loon.’ 
 

Is dat erg ambitieus? Niet als je gelooft in een toekomst voor de Nederlandse trucker. Je kunt vandaag een eerste stap zetten: surf eens naar www.vervoerinbeweging.nl en geef je mening. En dan weer die vlam in de pijp …!