Life is calling

Ik heb een nieuwe telefoon. Ik weet dat ik daar eigenlijk heel blij mee moet zijn. Lieve collega’s leggen me uit welke werelden er nu voor me open gaan. Ik kan nu mailen, yammeren, en zo veel meer, waar ik – nu nog - amper weet van heb. Maar in plaats van blij voel ik me vooral onthand: ik ben immers mijn oude telefoon kwijt en die deed het juist zo leuk! Moet dat nu echt: al die nieuwigheid, waar ik eerlijk gezegd te veel nog niet van kan volgen!?

Ik heb het gevoel dat de trend is ingezet toen ik het twitteren maar ben gaan overslaan. Ik raak achter. En heel eerlijk: de aandrang om de boel weer in te gaan halen, ontbreekt enigszins. Is dit een veeg teken!? Word ik echt een oude, mopperende man die liever wil dat alles hetzelfde blijft!? Nee, dat wil ik natuurlijk niet!!

Toch is het zo dat mijn humeur erg is aangetast. Meer dan de helft van mijn adressen zijn niet van de oude naar de nieuwe simkaart overgekomen. En de adressen die wel zijn overgekomen, staan er wel drie of vier keer dubbel in. Ik zie geen andere uitweg dan handmatige aanpassing. Pfff …! En als ik een sms-berichtje wil versturen, weet ik aanvankelijk niet waar ik moet beginnen. Ik luister mijn berichten af, maar waar zijn nu de keuzetoetsen als ik 1: wil herhalen, 2: wil wissen of 3: wil terugbellen!? Mopperdemopperdemopper!!!
Tegelijkertijd weet ik diep in mijn hart ook wel dat ik ongelijk heb. Dit nieuwe toestel kan veel meer, dat weet ik ook wel. Maar vraagt ook weer wat meer van me en daar moet ik eerst zin voor maken. 

En ik besluit een streep te trekken: ik stop met klagen! Natuurlijk is het fijn dat ik een nieuw toestel heb. Een toestel waar ik uit mezelf nooit aan zou zijn begonnen, maar nu ik het heb, met dank aan mijn collega’s, ga ik er wat van maken!! Die nieuwe telefoon is goed nieuws; klagen past daarbij niet. Ik ben toch zeker niet gek geworden!

Klagen is een valkuil waar vaak in wordt gevallen. In mijn vakgebied pensioen gaat dat ook zo. Waar we ontdekken dat we met z’n allen veel ouder worden dan we ooit hadden gedacht  - goed nieuws zou ik zeggen - gaan we klagen over het idee dat we dan dus ook langer moeten doorwerken. Is dat eigenlijk niet gek!? We zijn gehecht aan het leven, nagenoeg niemand gaat voor zijn plezier dood, en vervolgens gaan we aan dat langere leven een etiket hangen van ellende. Is werken dan echt zo verschrikkelijk dat we er niet aan moeten denken ons langere leven ook daarmee in te vullen?

Ik geloof er niets van. Mensen zijn vaak als vakmens geïnspireerd aan het werk. Het is heerlijk te kijken naar iemand die met passie en kunde zijn/haar werk verricht. Mensen worden daar mooi van! Zelfverwerkelijking, daar gaat het in het leven toch om!? Laten we blij zijn met de extra tijd die we gemiddeld hier met elkaar kunnen genieten en er werk van maken!!

Ik geef het goede voorbeeld: dit was mijn eerste blog!
Ook de nieuwe wereld ligt nog steeds aan mijn voeten!