Zou Johnny Hoogerland ook zelf zijn Persoonsgebonden budget kunnen aanvragen!?

Na zondag 10 juli is er geen twijfel meer mogelijk: wielrenner Johnny Hoogerland is een held. Door een stommiteit van een volgauto werd hij met 65 km per uur van zijn fiets het verroeste prikkeldraad in gekatapulteerd. Het eerste wat hij dacht: weer die fiets op en verder. En met drie diepe snijwonden en overal pijn in zijn lijf wist hij nog op tijd de finish te halen om daar de bergtrui te kunnen aantrekken. Later werd hij nog getrakteerd op 33 hechtingen, maar Johnny wil weer verder. Ik zei het al: Johnny is een held!

Tot dat moment had ik nooit geweten dat ik feitelijk een held was. Als er bloed geprikt moest worden, keek ik strak de andere kant uit, en als iemand alleen maar over operaties vertelde, dan kreeg ik al steevast knikkende knieën. Maar toen die speer een lap vlees van me had losgespietst, was het anders: ik plooide mijn lap beenvlees zo goed als het ging terug op de juiste plek van mijn kuitbeen en vroeg omstanders naar een handdoek uit mijn sporttas, om het zaakje een beetje bij elkaar te houden. En was er iemand zo vriendelijk om me naar de eerste hulp te willen rijden? Want zelf rijden leek me geen best idee. Om me heen zag ik alleen lijkbleke koppies naar mijn been kijken, sommigen met kokhals-neigingen, maar ik hield het liever zakelijk. Nee, ik ben van nature dus niet stoer, maar als het erop aan komt, weet ik dat ik dóór kan gaan. Het kan niet vaak genoeg worden gezegd  en ik heb het zojuist duidelijk aangetoond: ik ben dus echt wel een held.

Wat het ons leert, is dat het incasseringsvermogen van mensen veel groter is dan dat we denken. Tegenslag is vervelend, maar vaak redden we er ons wel uit. Dat is precies ook het basisargument dat gehoord wordt bij zowel noodgedwongen ontslagen, als ook bezuinigingen in de sociale sector. Mensen zijn veel beter af als we zelfredzaamheid stimuleren in plaats van hulpeloosheid subsidiëren. Een mooie ethiek die ons rechtvaardigt om te snoeien in bedrijven omwille van winstmaximalisatie en het verantwoord maakt om te bezuinigen op zorg in het algemeen en het PersoonsGebonden Budget in het bijzonder.

En zeker: Johnny kan ook verder zonder zo’n pgb. En ook een armlastige kunstenaar kan zich met een krantenwijk erbij best wel bedruipen. En als ik, als pensioenadviseur, ooit in een pensioenloze tijd terecht zou komen, wil ik best een 'Broodje Ben' gaan verkopen op de Oude Gracht op zaterdag. Johnny en ik: ja, wij redden ons wel.

Maar niet iedereen is in die omstandigheid. Voor sommige mensen, ook relatief jonge mensen, is zelfs het zetten van een kopje thee al nauwelijks meer te doen. Er zijn mensen die niet meer uit het prikkeldraad kunnen komen waarin ze zijn terechtgekomen. Daarbij is van belang dat we, eerlijk en goed, de grens trekken tussen wie zelfredzaam is en wie echt zorg nodig heeft. 
Maar wat ook van belang en nodig is, is dat we ons vragen stellen aan de bewijslast waar we echt zieke en zorgbehoevende mensen mee opzadelen voordat ze tot die zorg worden toegelaten. De bureaucratie waarvoor kwetsbare mensen zich daarbij geplaatst zien, lijkt haast als bewust bezuinigingsinstrument te zijn ingezet. Kent u een kunstenaar zonder inkomen? Mijn advies zou zijn: wordt adviseur zorgbureaucratie, het is een ongekende groeimarkt!

Gelukkig heeft Johnny zo’n adviseur nu niet nodig; die ellende is hem bespaard!